گذشت ، دیگر آن زمان که فقط یک بار از دنیا می رفتیم حالا یک بار از شهر می رویم ... یک بار از دیار … یک بار از یاد … یک بار از دل … و یک بار از دست …
زخم های دستم را می بندند و می گویند چرا با خود چنین کردی ؟ ولی افسوس کسی زخم بزرگ دلم را ندید تا بگوید چرا با تو چنین کردند ...
مادرم می گفت : دوستانت را ببین همه به جایی رسیده اند ... نمیدانست منتظر نشسته ام تا به تو برسم !
چه عاشقانه به رویت لبخند زدم و تو چه مهربانانه لبخندم را پاسخ گفتی و این شد عاشقانه ی آرام من و تو
تـــا آســــمان خــیــــال ِ تـــو چقــــدر راه اســــت؟ دو بـــال بـــرایــــم کافــیـــســــت؟ مـــی خواهـــــم به هــــوای تــــو در هــــوای تـــــو اوج بگیــــرم! منــتــــظــــرم مـــی مــــانـــــــی ؟
پیـــــچـکـــــ مــــی شوم وحــشــــــــــــــــــــــی ... مــــــــی پیــــــــــــــچم بـه پـــر و پـای ثانیه هـایـت تـا حتــــی نتــــوانــــــــی آنــــــــــــــــــــــــــــــــی بـــــــــی مـــن بـــــودنـــــــــــــ را زنــدگــــی کنـی