نفرین

در این هیاهوی خلق که پُتک بر آرامش ات می زند ... دلم پیاده رویی میخواهد ، بارانی! دست خودم را بگیرم ، برویم صحبت کنان تا انتهای گریستنِ آخرین ابرِ زندگی ! نفرین به اجتماع که نمی گذارد صدا به صدا برسد!