تاریک کوچههای مرا آفتاب کن
با داغهای تازه، دلم را مجاب کن
ابری غریب در دل من رخنه کرده است
بر من بتاب، چشم مرا غرق آب کن
ای عشق ای تبلور آن آرزوی سبز
برخیز و چون سکوت، دلم را خطاب کن
ای تیغ سرخ زخم، کجا میروی چنین
محض رضای عشق، مرا انتخاب کن
ای عشق، زیر تیغ تو ما سر نهادهایم
لطفی اگر نمیکنی، اینک عتاب کن
سلمان هراتی
مادرم می گفت : دوستانت را ببین همه به جایی رسیده اند ... نمیدانست منتظر نشسته ام تا به تو برسم !
فاجعــــه یعنى آنقدر در تو غــرق شـــده ام که از تلاقـــى نگاهـــم بادیگرى احســـاس خیانــت می کنم! عشـــق یعنى همین…
دست هایـمان را بـهم قفـل کنیم فقط یـادت باشد کلیـد را جایـی بـگذاری که یـاد هیـچ کدامـمان نـماند
تمــــــــــــام دنیـــا در آغوشـــت خــــلاصه شـــــــــده اســـــــــت کـــــــــــودکـــــــــانه پنــــــــــــاه میـبـــــــــــرم بـــــــــه خلاصــــــــــه ی دنیــــــــــــــــا
چه عاشقانه به رویت لبخند زدم و تو چه مهربانانه لبخندم را پاسخ گفتی و این شد عاشقانه ی آرام من و تو
تـــا آســــمان خــیــــال ِ تـــو چقــــدر راه اســــت؟ دو بـــال بـــرایــــم کافــیـــســــت؟ مـــی خواهـــــم به هــــوای تــــو در هــــوای تـــــو اوج بگیــــرم! منــتــــظــــرم مـــی مــــانـــــــی ؟